Ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή, ακόμα και όταν έχουμε οικονομικά προβλήματα ή προβλήματα στη δουλειά μας , η καλή υγεία μας βοηθάει να αντέξουμε.
Πόσο συχνά δεν έχουμε ακούσει κάποιον να λέει «τουλάχιστον έχω την υγεία μου»; Στις κοινωνικές μας επαφές, η έννοια του “πως είσαι;” κατέληξε να είναι ο ποιο διαδεδομένος τρόπος χαιρετισμού. Το να έχει κανείς την υγεία του είναι η πιο συχνή ευχή. Η καλή υγεία είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη.
Η υγεία εκτός από κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό ζήτημα, είναι πάνω απ’ όλα το βασικότερο θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα.
Η δημόσια συζήτηση για την υγεία βρίσκεται πολλές φορές σε σύγχυση εξαιτίας δύο ακραίων αξιωμάτων. Αφενός του ότι όλα εξαρτώνται από τα άτομα και αφετέρου, ότι όλα εξαρτώνται από τους άλλους.
Χρειαζόμαστε μια αξιοπρεπή ισορροπία ανάμεσα στην ατομική ευθύνη και την ευθύνη των άλλων. Αυτή η ισορροπία και ευθύνη μπορεί να αναπτυχθεί και να διαδοθεί μόνο μέσα από ενημερωμένους και συνειδητοποιημένους πολίτες, καταναλωτές και παρόχους υπηρεσιών υγείας, που μπορούν και θα πρέπει να συνεισφέρουν εξίσου προκειμένου να επιτευχθεί η ανθρωποκεντρική στρατηγική υγείας που θα σέβεται τις προτεραιότητες του ασθενούς και θα διασφαλίζει τη διαφάνεια στη διαχείριση των πόρων.
Αντί να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους μπορούμε και πρέπει να παίξουμε ένα σημαντικό ενεργό ρόλο.
Το απρόσωπο, σιωπηλό ή αδιάφορο πρόσωπο των παρεχόμενων υγειονομικών υπηρεσιών, όπου συναντάται θα πρέπει να αντικατασταθεί από πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση, στην οποία ο σεβασμός της αυτονομίας του ασθενούς και της πλήρους ενημέρωσής του για την κατάσταση της υγείας του και τις διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές του θα αποτελεί βασική προτεραιότητα.
Η ενημέρωση και η επικοινωνία θα πρέπει να αποτελούν διεκδίκηση των ασθενών ώστε να μπορούν και οι ίδιοι να συμμετέχουν ενεργά στην ανταλλαγή, την πρόσληψη και την αποκωδικοποίηση της ιατρικής πληροφορίας, να είναι σε θέση να κάνουν τις σωστές ερωτήσεις και να διεκδικούν την ενημερωμένη συγκατάθεση τους.
Οι εκτιμήσεις για την ποιότητα του υγειονομικού συστήματος, δεν θα πρέπει να βασίζονται μόνο σε παραμέτρους, όπως είναι ο αριθμός των γιατρών ή των κλινών ανά χίλιους κατοίκους, αλλά και σε παραμέτρους, οι οποίοι αφορούν το βαθμό συμμετοχής του ασθενούς στην προάσπιση της υγείας του.
Στρατηγικές οι οποίες στοχεύουν στην ενημέρωση και την ενδυνάμωση των ασθενών, θα πρέπει να καταχωρούνται υψηλά στην πολιτική υγείας και αυτό όχι μόνο γιατί είναι το σωστό υπό το πρίσμα της προσωπικής αυτονομίας και αυτοδιάθεσης, αλλά επίσης γιατί μπορεί να αποδειχτούν αποτελεσματικές στη μείωση των δαπανών για την υγεία και τη σταθεροποίηση του δημόσιου συστήματος υγειονομικής περίθαλψης.
Δεδομένου ότι, όταν είμαστε άρρωστοι, νιώθουμε περισσότερο αδύναμοι και ευάλωτοι , ένας καλά ενημερωμένος και συνειδητοποιημένος ασθενής είναι η καλύτερη απόδειξη της δημοκρατίας στην πράξη.